Ένα πρωινό του Ιουλίου, βρέθηκα για άλλη μια φορά να διασχίζω την Έρημο του Αγίου Όρους. Τόπος αγαπημένος και μοναδικός. Όταν πλησιάζεις με το καραβάκι, βλέπεις πάνω από τη γαλήνια θάλασσα να ορθώνονται τα βράχια και να ξεχωρίζουν μικρά κελάκια, ενώ από πιο κοντά αρχίζεις να ξεχωρίζεις τους Σταυρούς από τις εκκλησιές και το μονοπάτι που χάνεται προς την κορυφή.
Τα βράχια είναι γκριζομπλέ και δένουν με το πράσινο που έχουν τα βάτα και η διαδρομή προς την κορυφή εμφανίζεται και χάνεται. Αποβιβαζόμενος στον Αρσανά, μαζί με τους Πατέρες και αρκετούς Σέρβους προσκυνητές, υπάρχει μια συγκίνηση. Ξέρεις ότι αξιώθηκες για άλλη μια φορά να βρεθείς εδώ και δεν γνωρίζεις αν θα σου ξαναδοθεί η ευκαιρία.
Έχοντας στον νου μου να μαζέψω υλικό, δεν χορταίνω να παρατηρώ. Αφήνω να περάσει λίγη ώρα ώστε να αρχίσω την ανάβαση ήσυχα. Το πέτρινο μονοπάτι, ο ήλιος και η ζέστη που σε τυλίγει, οι ήχοι της ησυχίας, οι ήχοι της φύσης, όλα μοναδικά και τόσο μα τόσο διαφορετικά από την καθημερινότητα της πόλης. Βλέπω από μακριά Πατέρες να βγαίνουν από τα κελάκια τους για να υποδεχτούν εγκάρδια τους καλεσμένους τους και να ξαναχάνονται.
Θέλει λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσεις που ήσουν την προηγούμενη ημέρα και που είσαι τώρα, γιατί εδώ δεν ισχύουν αυτά που ξέρουμε. Καταρχήν, δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς. Όλες οι σκέψεις, οι λογισμοί, τα άγχη παίρνουν δρόμο για τα καλά, δεν έχουν θέση εδώ, ο τόπος είναι ευλογημένος. Αυτά που σε πειράζουν εδώ δεν τολμούν ούτε να εμφανιστούν.
Η ανάβαση είναι κοπιαστική, μα και τόσο γλυκιά. Συνεχίζοντας, βλέπω ένα Αγίασμα με δροσερό νερό. Τούτη την ώρα, είναι βάλσαμο. Σταματώντας κοιτάω δεξιά, αριστερά. Στις άκρες των βράχων τα ασκητήρια, απομονωμένα, ήσυχα και μοναδικά. Αν σκεφτείς ότι αυτά που διαβάζεις στα βιβλία, οι αγώνες, οι ασκητές, οι Άγιοι έχουν περάσει από τα ίδια μέρη και συνεχίζουν, σε πιάνει δέος για την Ιερότητα του τόπου.
Προς το μεσημέρι, φθάνω στον προορισμό μου. Στην είσοδο, υπάρχουν γαϊδουράκια ελεύθερα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι ασφαλές να περάσω ανάμεσά τους για να πάω στην πόρτα, γιατί μου είχαν πει κάποτε ότι μερικά κλοτσάνε. Ανεβαίνοντας από την πίσω μεριά, βλέπω μια πινακίδα που λέει ότι οι πατέρες ησυχάζουν μέχρι τις 5.00. Αποφασίζω να κάτσω στο σκαλοπάτι να ξεκουραστώ. Έχω ξηρούς καρπούς μαζί μου και δίνω μερικούς στα γαϊδουράκια που δείχνουν να τους αρέσουν πολύ. Σε αυτή την ησυχία, με τα τζιτζίκια και την απίστευτη θέα, ξεκινάω να κάνω κάποια σκιτσάκια και μικρές ακουαρέλες. Είναι μια στιγμή ησυχίας που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ…
Σύντομα, ένας Μοναχός βγαίνει και με προσκαλεί. Μου βάζουν ένα πιάτο φαγητό, αγιορείτικο, χορταστικό, νόστιμο, γεμάτο αγάπη. Ο μάγειρας είναι ένα γλυκομίλητο γεροντάκι. Αφήνω τα πράγματά μου σε ένα δωμάτιο ταπεινό, όπως θα φανταζόσουν ότι είναι ένα κελάκι. Για εμένα που αναζητώ εικόνες για ζωγραφική, δεν χορταίνω, είναι όλα πηγή έμπνευσης. Στο βεραντάκι συναντώ δύο ακόμη προσκυνητές. Οι γνωριμίες στο Άγιο Όρος είναι διαφορετικές, είναι εύκολες. Υπάρχει κάτι κοινό που υπερτερεί. Φτωχός ή πλούσιος, νέος ή γέρος, Έλληνας ή ξένος και τόσα άλλα δεν υπάρχουν, είσαι απλά ένας προσκυνητής. Έχεις να πεις από που έρχεσαι και σε ποια Μονή θα πας μετά. Έχεις να μοιραστείς κάτι που είδες και να ζητήσεις πληροφορίες για κάτι που δεν ξέρεις.
Συνεχίζεται